STRONA GŁÓWNA

ORGANIZACJA

RAZEM

GALERIA

LINKI

KRONIKA Kalendarium Wydarzenia Aktualności

KALENDARIUM

WYDARZENIA

Wieczory Dialogu Społecznego

Jest to cykl spotkań i dyskusji na temat aktualnych problemów życia społeczno-politycznego kraju i regionu. W zamyśle Zarządu Akcji Katolickiej Diecezji Toruńskiej Wieczory winny stać się miejscem spotkań i obywatelskiej debaty przedstawicieli różnych środowisk opiniotwórczych naszego regionu, a także władzy: ustawodawczej, rządowej i samorządowej. Zarząd wychodził z przesłanek, że ta inicjatywa będzie skuteczną formą przełamania społecznej apatii, owocując coraz szerszym kręgiem ludzi twórczo i aktywnie uczestniczących w życiu publicznym.

Zarząd zorganizował takie spotkania:

• 2 marca z Ks. Bp. Tadeuszem Pieronkiem, Sekretarzem generalnym Episkopatu Polski na temat Kościół Katolicki w Polsce po konkordacie - nadzieje i zagrożenia,

• 2 kwietnia z p. prof. Adamem. Strzemboszem, Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego na temat Problemy i zagrożenia polskiego wymiaru sprawiedliwości,

• 1 grudnia z Abp. Szymonem, Ordynariuszem Diecezji Łódzko-Poznańskiej, Sekretarzem Generalnym Episkopatu Prawosławnego Kościoła Autokefalicznego w Polsce na temat Współczesne prawosławie.

• 17 lutego 1999 r. z JE Ks. Biskupem Diecezji Pomorsko-Wielkopolskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP Michałem Warczyńskim na temat Kościół Ewangelicki dzisiaj,

• 23 marca 1999 r. z Gen. Ireneuszem Wachowskim, Zastępcą Komendanta Głównego Policji  na temat Bezpieczeństwo na co dzień i od święta,

• 19 kwietnia 1999 r. - dyskusja panelowa na temat encykliki papieskiej Wiara i rozum W dyskusji udział wzięli czołowi polscy filozofowie: Prof. Prof. Marian Grabowski, Jacek Jadacki, Jerzy Perzanowski, O. Prof. Jan Andrzej Kłoczowski OP, O. Prof. Jacek Salij OP, JM Ks. Prof. Andrzej Szostek MIC. Wieczór był imprezą towarzyszącą Sympozjum organizowanemu przez Instytut Filozofii UMK i WSD na temat Encykliki. Dyskusja została opublikowana w Biuletynie RAZEM Nr 7

• 3 listopada 1999 r. z JE Ks. Bp Janem Chrapkiem, Ordynariuszem Diecezji Radomskiej, Koordynatorem prac przygotowawczych wizyty apostolskiej Ojca Świętego Jana Pawła II na temat Pielgrzym Nadziei (refleksje nad fenomenem pontyfikatu Papieża-Polaka w przededniu nowego tysiąclecia).

• 3 grudnia 1999 r. z Panią Prof. dr Alicją Grześkowiak, Marszałkiem Senatu Rzeczpospolitej Polskiej, na temat Obrona życia: zadanie na nowe tysiąclecie.

• 16 maja 2002 r. z p. prof. dr hab. Andrzejem Zollem, Rzecznikiem Praw Obywatelskich, na temat Prawa człowieka: utopia czy rzeczywistość?
  Po dłuższej przerwie, w czwartek, 16 maja w Auli Wyższego Seminarium Duchownego w Toruniu odbyło się kolejne spotkanie z cyklu Wieczory Dialogu Społecznego zorganizowane przez Zarząd Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej Diecezji Toruńskiej. Gościem Wieczoru był prof. dr hab. Andrzej Zoll, Rzecznik Praw Obywatelskich, Prezes Trybunału Konstytucyjnego poprzedniej kadencji, który wygłosił wykład na temat „Prawa człowieka: utopia czy rzeczywistość?”
  Na postawione w temacie pytanie Pan Profesor odpowiedział już w pierwszym zdaniu: gdybym uważał, ze prawa człowieka są utopią, nie podjąbym się sprawowania urzędu Rzecznika Praw Obywatelskich.
  Prof. Andrzej Zoll rozpoczął Swoje rozważania od postawienia pytania zasadniczego: co stanowi nadrzędną wartość w życiu społeczeństw? Czy punktem odniesienia jest konkretny indywidualny człowiek, czy też organizm społeczny, taki jak państwo, naród? Ten drugi punkt widzenia, charakterystyczny dla systemów totalitarnych przedkłada wartości służące zbiorowości nad wartość jednostki. W tym układzie państwo z natury dąży do ograniczania prawa jednostki.
  Zupełnie inna jest perspektywa pierwszego punktu widzenia, w której na pierwszym miejscu jest człowiek jako członek grupy, gdzie dobro człowieka – jak to stwierdza papież Jan Paweł II w encyklice Redemptor Hominis - jest wyznacznikiem dobra wspólnego. Dobro człowieka jest pierwotne. Od niego pochodzi dobro wspólnoty, zbiorowości.
  Ten drugi punkt widzenia jest wartością w państwie, które chce być demokratycznym państwem prawa. Do tej wartości nawiązuje Art. 30 Karty Praw Człowieka, który stwierdza, że przyrodzona, niezbywalna godność człowieka jest źródłem wszelkich jego praw. Jeśli popatrzymy na prawa człowieka jako przyrodzone człowiekowi, wiążące się z tym, że każda istota jest człowiekiem, więc z tego tytułu posiada wolność i prawa, to wtedy zupełnie inna jest rola państwa i porządku prawnego przezeń stanowionego. Państwo jest tu zobowiązane do gwarancji, przestrzegania i ochrony praw człowieka. To nie państwo nadaje wolność człowiekowi, nie państwo nadaje podstawowe jego prawa. Z nimi się człowiek po prostu rodzi. Państwo jest powołane do tego, aby te prawa chronić, aby optymalnie ukształtować porządek prawny, w którym te podstawowe prawa będą w jak najdoskonalszy sposób zabezpieczone.
  Co jest pierwotne: godność człowieka, czy jego wolność? Pytanie nie jest czysto teoretyczne. Czy godność człowieka ma charakter absolutny? Trzeba opowiedzieć, że tak. Nie można godności ograniczyć, nie można jej człowieka pozbawić. Więcej: człowiek sam nie może się jej pozbawić. Jest ona bowiem w sposób bezwzględny związana z człowieczeństwem.
  Inaczej jest z wolnością. Może być ona ograniczona, więcej: musi być ograniczona. Gdyby postawić ją na pierwszym miejscu, w wielu przypadkach rodziłoby to paradoksy. Wolność stałaby się swoim zaprzeczeniem. Wolność musi liczyć się z wolnością drugiej osoby, zatem już przez to musi być ograniczona. Nie ma zatem charakteru absolutnego.
  Po doświadczeniach XX wieku związanych z nazizmem, komunizmem domaganie się zabezpieczenia podstawowych praw człowieka było elementem oczywistym i niezbędnym. W 1948 r uchwalono Deklarację Praw Człowieka ONZ, gdzie katalog niezbywalnych praw człowieka został wymieniony publicznie. Powstały kontynentalne konwencje praw człowieka: europejska, amerykańska, afrykańska. Ten system prawa międzynarodowego został zbudowany w celu obrony jednostki przed siłą aparatu władzy państwowej. 
  Dziś wydaje się, że sytuacja w Europie zasadniczo się zmieniła. Źródłem zagrożenia praw człowieka nie jest państwo. Aparat władzy w państwie demokratycznym jest kontrolowany ze wszystkich stron. Obecnie podstawowe zagrożenie stanowią organizacje, podmioty pozapaństwowe. Staliśmy się w dużym stopniu społeczeństwem konsumpcyjnym. Zagrożenie praw człowieka płynie od podmiotów gospodarczych, od dużych koncernów. Oni dyktują, co mamy kupować, mass-media dyktują, co mamy myśleć, narzucają styl życia, zniewalają.
  Zmienia się więc rola państwa, które musi wystąpić jako obrońca swych obywateli przed zniewoleniem ze strony korporacji przemysłowych, biznesowych, medialnych.
  Ale każda wolność wiąże się z odpowiedzialnością. Każde prawo wiąże się z obowiązkiem. Jeśli mówimy o prawach człowieka, musimy jednocześnie mówić o odpowiedzialności i obowiązku, powinności człowieka względem bliźniego.
  Po wykładzie Pan Profesor odpowiadał na pytania zredagowane na kartkach przez słuchaczy. Były pytania pryncypialne, były akademickie, były praktyczne i konkretne. A było ich całkiem sporo, co może świadczyć o wysokim zainteresowaniu tematem wśród tych, którzy przybyli. Niestety, frekwencja nie świadczy o tym, aby było to zainteresowanie powszechne. A szkoda. Społeczeństwo obywatelskie nie może bowiem zostać zrealizowane bez powszechnego udziału obywateli.

• 8 kwietnia 2003 r. z JE Ks. Bp. Piotrem Jareckim, Wikariuszem Generalnym Archidiecezji Warszawskiej, Krajowym Asystentem Akcji Katolickiej w Polsce, na temat Polityka w stylu chrześcijańskim
  

• 26 czerwca 2003 r. z p. dr Marią Smereczyńską, pełnomocnikiem ds rodziny w rządzie Jerzego Buzka, na temat Kondycja rodziny w Europie
  Na pytanie o kondycję rodziny we współczesnej Europie pani doktor odpowiedziała krótko: nie jest najlepsza. Do tego stopnia, że często słyszy się pogląd, iż rodzina we współczesnej cywilizacji to przeżytek. Została ona zmuszona do konkurencji z różnymi pararodzinnymi „wynalazkami” owej „postępowej” cywilizacji: konkubinat, samotne macierzyństwo, wielokrotne związki, swobodne modelowanie rodziny - a ostatnio także związki homoseksualne z możliwością adopcji i wychowywania dzieci. Zjawiska te to przede wszystkim następstwo rewolucji seksualnej, która zainicjowana została w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Amerykanie pierwsi zaczęli eksperymentować na rodzinie, pierwsi wprowadzali różne rodzaje szkoleń, edukacji, m. in. seksualnej. W rezultacie podwaliny rodziny rozumianej - nie tylko z punktu widzenia nauki Kościoła - jako zdrowa zostały mocno zachwiane. Dziś w USA obserwujemy dziś zdecydowany odwrót od tej linii. Powszechnie uważa się, że pomysły te nie zdały egzaminu i spowodowały ogromny wzrost wszelkich patologii rodziny, które w dotkliwy sposób szkodzą przede wszystkim młodemu pokoleniu.
  Obyczajowość lansowana w okresie rewolucji seksualnej i wszystkie jej następstwa przedostały się na nasz kontynent. W krajach, które nie miały większego oparcia o chrześcijańską świadomość religijną zjawisko to trafiło to na podatny grunt. W mniejszym stopniu dotknęło krajów, które zaznały lat niewoli. Trwający dziesięciolecia ucisk utrwalił tradycyjne wartości rodzinne – bo rodzina w takich warunkach była także ostoją narodowości i wiary.
  W latach PRL silna, świadoma swej roli i wartości rodzina była zagrożeniem dla systemu władzy. Dlaczego? Bo taką rodziną nie da się manipulować. Stąd rodzina była utrzymywana tylko po to, aby następowała wymiana pokoleń. Do dziś jest wiele systemów, dla których rodzina nadal pozostaje zagrożeniem. Do dziś są kraje totalitarne, gdzie rodziny są rozczłonkowywane.
  Z chwilą wyjścia z mroków komunizmu i otwarcia się na świat zaczęły oddziaływać u nas zjawiska zachodzące w Europie Zachodniej. - Funkcjonuje pogląd, że szeroko rozumiana patologia łącząca te wszystkie pararodzinne „wynalazki” jest często wiązana z akcesją Polski do UE – stwierdziła pani Smereczyńska. - Dlatego podnoszą się głosy, że proces ten będzie się pogłębiał i niedługo osiągniemy unijne „standardy” także w tej dziedzinie. Lecz to nie struktury, nie traktaty nie sprawy organizacyjne Unii wyznaczają sposób funkcjonowania człowieka, czy to w rodzinie, czy w społeczeństwie. Głównym źródłem przenikania tych wszystkich patologicznych zjawisk, owych konkurencyjnych „propozycji”, które mają na celu obniżenie znaczenia rodziny aż do jej całkowitego wyeliminowania jest szybko rozwijająca się globalizacja w świecie informacji.
  Na poparcie tej tezy pani doktor zauważyła, ze w Polsce, już grubo przed referendum, widać było rysy, jakie na młodym pokoleniu pozostawia wpływ rozwiniętego Zachodu, gdzie lansuje się owe pararodzinne „wynalazki”, traktując je jako normy społeczne, domagając się tolerancji, ustawienia ich na równi z rodziną naturalną. Rysy te pokazuje wyraźnie ostatni spis ludności. W udostępnionych właśnie wynikach widać wyraźnie, że maleje liczba zawieranych małżeństw, przybyło za to konkubinatów, małżeństw rozwodzących się. Dzieci rodzą się coraz później i jest ich coraz mniej - od 1999 r. wskaźnik urodzeń jest niższy od wartości gwarantującej zastępowalność pokoleń. Od ostatniego spisu w 1988 r. przybyło w kraju zaledwie 1% ludności. Przy istniejących trendach granica 40 mln liczebności Polaków jest prawdopodobnie nie do osiągnięcia w przeciągu najbliższych 50 lat. Niestety pod tym względem „doganiamy” rozwinięte kraje Europy Zachodniej, gdzie jest jeszcze gorzej. Przyrost ludności w krajach takich jak Francja, Niemcy jest zachowany tylko i wyłącznie dzięki imigrantom. GUS podaje, że w latach 60. przyrost ludności na kontynencie europejskim (w krajach stanowiących dziś UE) z tytułu migracji wynosił ok. 5% a obecnie jest on na poziomie 75%. Tymczasem w krajach trzeciego świata przyrost jest bardzo wyraźny (Chiny 15%, Indie 21%). W USA jest też obecnie większy, niż w Europie, natomiast  największy spadek ludności notuje Rosja: wynosi on 0,005%, co jest liczbą znaczącą jak na tak duży kraj. Jednym z powodów tego zjawiska jest masowa skala aborcji.
  Wobec zagrożenia, jakie niesie globalizacja informacyjna jeszcze bardziej nabiera znaczenia rola rodziny. To w niej leży szansa, ale też i obowiązek zapewnienia młodemu pokoleniu właściwego wychowania. To rodzina ma sprawić, aby młoda osoba weszła w dorosłość jako osoba odpowiedzialna, wykształcona, posiadająca nawyk do samodyscypliny, samokształcenia i samowychowania. Rodzina wyposaża młodego człowieka w wiedzę o sobie samym, o celu życia, daje podstawy jego zachowań w dorosłości, pozwalając uodpornić się na wszelkie zagrożenia.
  Nie wszystko jednak zależy od rodziny. Istnieje przecież wyższy poziom organizacji społeczeństwa, jaki stanowią samorządy a następnie państwo. Istnieją kanały komunikacyjne zwane mediami. One mogą być nośnikiem złego i dobrego, ale to w dużej mierze zależy od nas. Jest naszym obowiązkiem zabieganie o to, aby wszystkich złych zjawisk było mniej, aby ich wpływ był minimalizowany. Nie możemy zamykać się tylko w obrębie rodziny i godzić się, aby świat zewnętrzny tolerował wszystko. Świat niesie dziś na sztandarach używanie życia, wyżycie seksualne, natomiast wyrzeczenia, samodyscyplinę odrzuca jako niemodne. Ten „wolny”, pełen „tolerancji” świat sprywatyzował moralność, religię. Stara się nas zmusić do tego, abyśmy dopuszczali wszelkie poglądy, sposoby na życie jako równoważne. Człowiek jest istotą stworzoną ku dobremu i instynktownie czuje, że coś jest nie tak, jest więc zagubiony, pełen rozterek i niepewności ja ma się zachować. Na przykład mając świadomość, że rozwody nie są rozwiązaniem dopuszczalnym w sferze jego religii, realizuje w pełni tę zasadę w swojej rodzinie, ale zdarza się, że akceptuje zasadę rozwodów, np. przyjmując rolę świadka na kolejnym cywilnym ślubie znajomego czy przyjaciela. Przyjmuje w ten sposób do akceptującej wiadomości usprawiedliwienie, że tak musi być, „bo mu się życie nie ułożyło”. W ten sposób katolicy identyfikujący się ze swoją religią, Kościołem i systemem moralnym dają wręcz odwrotne świadectwo swoim życiem i swoimi postawami. Są to często obecnie spotykane paradoksy wynikłe ze sprywatyzowania nie tylko wiary, religii, ale także moralności.
  Taka postawa nie pozostaje bez wpływu na rodzinę. Ukryta akceptacja tego, co świat proponuje, wraca do niej tylnymi drzwiami. Rodzice są przecież przykładem i wzorem dla swoich dzieci. Jeśli nie umieją lub nie chcą konsekwentnie realizować tego, co głoszą, to dzieci wyłapują to bezbłędnie. Doskonale widzą, że ojciec, matka postępują dokładnie odwrotnie w stosunku do głoszonych zasad. Przykład: dziecko uczone, że należy brzydzić się kłamstwem i oszustwem zostaje poproszone „odbierz telefon, jeśli to Kowalska, powiedz, że mnie nie ma w domu”. Sytuacja wygląda na zwykłą, niewinną, ale powoduje wielkie szkody w systemie moralnym dziecka, bo uświadamia mu, że te zasady służą tylko samym sobie a nie życiu. W takich właśnie drobnych i codziennych sytuacjach jesteśmy zobowiązani do dawania świadectwa wiary. Apeluje o to niestrudzenie Jan Paweł II, a jednym z dowodów na to, jak istotną wagę przywiązuje On do dawania świadectwa przez własny przykład jest liczba współczesnych nam osób, którzy zostali wyniesieni na ołtarze za Jego pontyfikatu.
  Odsuwany dziś na margines element życia moralno-etycznego rodziny powoduje, że wątek świadomego rozeznania wartości moralnych towarzyszących życiu rodzinnemu zanika. Odbija się to również na warunkach ekonomicznych rodzin, bo to przecież z nich wychodzą osoby, które potem kształtują życie społeczne i gospodarcze. Na podstawie badań przeprowadzonych w różnych nacjach, różnych społeczeństwach na różnych kontynentach ekonomiści amerykańscy doszli do wniosku, że to człowiek jest osią zdobywania wszelkiego dobrobytu, kształtowania warunków ekonomicznych i tak długo jak nie będzie odpowiedniej ilości dobrze nie tylko wykształconych, ale i wychowanych ludzi, trudno będzie osiągnąć pewną stabilność, pozytywny rozwój w dziedzinie ekonomicznej. Okazało się, że tam, gdzie były mocne rodziny, dobrze wychowujące dzieci do przyszłego życia w kierunku odpowiedzialności i uczciwości, o jednoznacznym kręgosłupie moralnym, tam dochodzono szybko do dobrobytu gospodarczego. Dziś w USA wprowadzono zasadę materialnego wspierania rodzin, w których dzieci pobierają edukację, aby matka mogła nie pracować, tylko poświęcić więcej czasu na wychowywanie dzieci.
  - Mam nadzieję, że takie rozwiązanie zostanie zastosowane także u nas – powiedziała pani Smereczyńska. - Mam nadzieję, że z biegiem czasu także u nas przestanie obowiązywać poprawność polityczna, która każe zostawiać sprawy etyczno-moralne w domu, że zostanie podniesiona ranga rodziny, co pozwoli promieniować wynoszonym z niej pozytywnym wartościom na wszystkie aspekty życia społecznego.

• 28 stycznia br. z panem Jerzym Kropiwnickim, Prezydentem Łodzi, na temat Pułapka socjalna.

Fotografie z Wieczorów Dialogu Społecznego są na stronie GALERIA

Kapłan

WYSTAWA FOTOGRAFICZNA POŚWIĘCONA SŁUDZE BOŻEMU KSIĘDZU JERZEMU POPIEŁUSZCE

Wystawa została zorganizowana w kwietniu 1985 r. przez p. Tadeusza Karolaka, ówczesnego redaktora Przeglądu Katolickiego. Umieszczono ją wtedy na tyłach ołtarza w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Wystawa ta to pierwszy, w miarę pełny ślad upamiętniający sylwetkę Kapłana, którego imię poznał cały świat. Miała trwać kilka miesięcy, a eksponowana jest do dzisiaj, oglądana przez tysiące, a może już miliony odwiedzających to sanktuarium.

Obok podstawowej wersji sporządzono dwie bliźniacze, które jeszcze w czasach komunizmu odwiedziły wiele kościołów, domów parafialnych i ośrodków duszpasterskich. Bezpieczne podróżowanie kopii po kraju zapewniali pracownicy Poczty Polskiej (jej samochody nie były kontrolowane przez milicję). Wystawa zawędrowała nawet na Węgry i do Paryża.

Od marca 1998 r. kopia wystawy "Kapłan" rozpoczęła nowe życie. Kopię tę można by nazwać tczewską, gdyż właśnie w Tczewie, w kościele NMP Matki Kościoła odbyło się 8 marca jej uroczyste odsłonięcie

Ekspozycja wystawy w Kościele Akademickim to właśnie tczewska kopia wystawy "Kapłan". Trwała od 17.05 do 13.06. 1998 r. Zarząd zorganizował ją z inspiracji Ks. Bpa Jana Chrapka.

Uroczystość otwarcia ekspozycji (17. maja) była nagłośniona w środkach przekazu i przebiegała wg następującego programu:

11⁰⁰ - modlitwa i złożenie kwiatów w miejscu uprowadzenia Księdza Jerzego w Górsku
15³⁰ - modlitwa i złożenie kwiatów przed obeliskiem przy hotelu "Kosmos"
16⁰⁰ - Msza Św. koncelebrowana pod przewodnictwem Ks. Bpa Jana Chrapkaw kościele pw. Ducha Świętego
17⁰⁰ - okolicznościowy koncert chóru katedralnego Pueri Cantores Thorunienses pod kierownictwem Romana Gruczy
17¹⁵ - wysłuchanie fragmentów ostatniej modlitwy różańcowej Księdza Jerzego(z kościoła Św. Męczenników w Bydgoszczy)
17²⁵ - wystąpienie twórcy wystawy pana Tadeusza Karolaka
17³⁵ - uroczyste otwarcie wystawy

Fotografie z uroczystości otwarcia ekspozycji w Toruniu są na stronie GALERIA

Konkurs diecezjalny "Moje Spotkania z Ojcem Świętym"

Celem tego konkursu, było uczczenie ważnego dla całego Kościoła jubileuszu XX lat pontyfikatu Jana Pawła II, oraz pogłębienie naszej wiedzy i refleksji nad istotą nauczania Piotra naszych czasów. Konkurs został rozstrzygnięty w październiku ub. r. Nadesłano 25 prac. Przyznano 2 główne nagrody (pielgrzymka do Rzymu 16 października br.). Wydano okolicznościowy Biuletyn Moje spotkania z Ojcem Świętym (nr 5), którego pierwsze egzemplarze powędrowały do Rzymu wraz z laureatami.

Fotografie z uroczystości wręczenia nagród są na stronie GALERIA

Panorama Kultury Chrześcijańskiej Diecezji Toruńskiej

Akcja Katolicka została zaproszona do współpracy przez Urząd Miejski w Toruniu do wspólnego zorganizowania Panoramy Kultury Chrześcijańskiej Diecezji Toruńskiej, mającej stanowić element duchowej integracji i przygotowania mieszkańców Diecezji na przyjazd Ojca Świętego. W ramach Panoramy Akcja wspomagała organizacyjnie następujące przedsięwzięcia:

• Przegląd chórów Diecezji Toruńskiej (8 maja, kościół pw. Św. Michała Archanioła, Kościół pw. Św. Maksymiliana Kolbe)
• Konkurs młodych twórców na temat BÓG W MOIM ŻYCIU (7 - 9 maja 1999 r., Wyższe Seminarium Duchowne)
• Przegląd Muzyki Chrześcijańskiej pod hasłem POKÓJ-MIŁOŚĆ-POJEDNANIE (8 maja 1999 r., "Baj Pomorski")
• Konkurs fotograficzny pt. "Ojciec Święty w Toruniu"

AKTUALNOŚCI

Dni Formacyjne Akcji Katolickiej Diecezji Toruńskiej

    W dniach  19-21 października 2007 w Zamku Bierzgłowskim spotkali się prezesi, członkowie oraz kandydaci Parafialnych Oddziałów Akcji Katolickiej Diecezji Toruńskiej aby uczestniczyć w Dniach Formacyjnych, które stają się u nas  tradycją. Udział  wzięli przedstawiciele 23 oddziałów w tym 2 zawiązujących się.

    Celem spotkania było ożywienie życia duchowego i społecznego poprzez pogłębianie duchowości aktywistów, przybliżanie idei i misji AK, przypomnienie roli świeckich w Kościele, pokazanie metod  działania we współpracy z asystentami kościelnymi i ruchami parafialnymi.

Konferencje głównie prowadził ks. Zbigniew Kucharski, który swoją osobowością, charyzmatem i wielkim zaangażowaniem motywował uczestników do działania.

    W pierwszym dniu omówiono  tematy:  „AK misją świeckich w Kościele, jej cele i zadania” oraz „Formacja koniecznością każdego członka AK”. Miało to charakter przypomnienia z roku poprzedniego.

    Drugi dzień poświecono statutowi, organizacji pracy, metodom działania i literaturze, która wspomaga te działania oraz służy do formacji chrześcijańskiej.

    Swoimi doświadczeniami dzielono się między uczestnikami. AK przy par Miłosierdzia Bożego i św. Siostry Faustyny w Toruniu zaprezentowała swoje stałe punkty rocznego programu, które umożliwiają ożywienie życia duchowego w społeczności parafialnej:

                Comiesięczna nowenna propagująca nauczanie JPII opracowana przez ks. Wiesława Łużyńskiego,

                Modlitwy za Ojczyznę,

                Dzień Modlitwy Parafialnej,

                Dzień Papieski / tu zaproszono na wieczornicę pt. „ JPII obrońca  godności człowieka”, która odbyła się 16 października /,

                Święto Patronalne Chrystusa Króla,

                udział w obsłudze liturgicznej / czytania, modlitwa wiernych, dary i modlitwa dziękczynna /.

Propozycje na ożywienie ducha społecznego płynące z różnych oddziałów to gazetki parafialne, praca z dziećmi, pomoc potrzebującym, pielgrzymki itd.

    O I Synodzie Diecezji Toruńskiej i projektach statutu mówił ks. Wiesław Łużynski /Diecezjalny Asystent Kościelny/.Zwróciliśmy szczególną uwagę na fragment:

„Synod wzywa świeckich do uczestnictwa i współpracy ze strukturami Akcji katolickiej, która jest wyjątkową formą organizacji świeckich w Kościele. Skuteczność działalności AK jest przedmiotem szczególnej troski Kościoła diecezjalnego”.

    Następne tematy to „nowa ewangelizacja – działalność apostolska i nowe formy działalności w parafii. Do nich należą tworzenie bibliotek, czytelni z pismami katolickimi, wyświetlanie filmów o ludziach godnych naśladowania i rozbudzających zmysły etyczne.

Mówiliśmy też o porozumiewaniu się przez internet. Wszystko oczywiście na miarę parafialnych możliwości. Hasło widzieć, ocenić, działać zaczyna mieć konkretny wymiar.

    W ostatnim dniu omówiono rolę liderów i asystentów kościelnych w AK oraz współpracę z KSM i innymi ruchami parafialnymi.

    We wszystkich dniach dbano o formację modlitewną. Były Eucharystie z obsługą liturgiczną świeckich, wspólne modlitwy, nabożeństwo błagalne za Ojczyznę i Apele Jasnogórskie.

    Bardzo ważną częścią Dni Formacyjnych było integracyjne spotkanie przy świecach z muzyką, śpiewami i  wymianą  doświadczeń. To ułatwiło nawiązanie kontaktów między oddziałami.

    Przez  wszystkie wspólnie przeżyte dni atmosfera była serdeczna, posiłki wspaniałe a urokliwa sceneria Zamku Bierzgłowskiego dodawała radości i spokoju.

    W podsumowaniu stwierdzono, że powołaniem członka AK  jest bycie uczniem Chrystusa to znaczy bycie chrześcijaninem  wiernym przykazaniu miłości Boga i bliźniego zdolnym do ewangelizacji. W tym celu istnieje ciągła potrzeba formacji intelektualnej i chrześcijańskiej. A więc nasze coroczne Dni Formacyjne organizowane w Zamku Bierzgłowskim mają głęboki sens. Oby w naszej Diecezji stale rosła rzesza katolików świadomych swego powołania.

Fotografie z Dni Formacyjnych w Zamku Bierzgłowskim są na stronie GALERIA

STRONA GŁÓWNA

ORGANIZACJA

RAZEM

GALERIA

LINKI