INTRONIZACJA CHRYSTUSA KRÓLA Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata stanowi wymowne zakończenie roku liturgicznego w kościele. W tym dniu pragniemy przypomnieć, że wszystko należy poddać Chrystusowi jako Panu, który jest celem historii ludzkiej, radością wszystkich serc i wypełnieniem ich tęsknot. Intronizacja oznacza wprowadzenie Chrystusa Króla na tron, i przez ten akt uznanie Jego panowania i Jego prawa. Chrystus panuje nad człowiekiem poprzez przenikanie jego całej rzeczywistości osobowej, społecznej, gospodarczej i politycznej. Uznanie bądź nie uznanie Jego godności i władzy królewskiej decyduje o tym, jakimi prawami dany człowiek czy naród będzie się rządził i jakie owoce tych rządów będzie zbierał. Kult Najświętszego Serca Jezusa jest od wieków trwałym elementem życia wiernych. Także polską mistyczkę Rozalię Celakówną (1901-1944), której proces beatyfikacyjny jest w toku, należy uznać za apostołkę Intronizacji Serca Jezusowego w narodzie polskim. Według żądania Jezusa trzeba rozwinąć Intronizację Serca Jezusowego do Intronizacji Chrystusa Króla od Polski na cały świat. Od kilku stuleci papieże osobiście włączali się w propagowanie kultu Najświętszego Serca Jezusa. Papież Leon XIII w swojej encyklice dołączył "Akt poświęcenia rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu". Papież PiusX nakazał odnawiać ten akt każdego roku. Papież Pius XI w 1925r. złączył jego odmawianie z ustanowionym przez siebie świętem Chrystusa Króla Wszechświata. Papieże Paweł VI i Jan Paweł II wielokrotnie odwoływali się w swym nauczaniu do godności królewskiej Chrystusa i Jego królowania, wydobywając wciąż nowe perspektywy duchowe, dotyczące zwłaszcza "cywilizacji miłości". Głębokie znaczenie dla wiary w naszym narodzie ma przykład życia służebnicy Bożej Rozalii Celakówny. W przeżyciach mistycznych upodobniła swe serce do serca Jezusowego i doszła do pełnej z Nim jedności. We wrześniu 1937 r w szeregu proroczych wizji Pan Jezus zażądał przez nią, aby wszystko uczynić dla wprowadzenia Intronizacji Najświętszego Serca Jezusa, najpierw w duszy każdego człowieka, później w narodzie polskim i z rozszerzeniem na cały świat. Tak brzmią fragmenty jednej z ważniejszych wizji, którą otrzymała Rozalia w 1938 roku: "Ostoją się tylko te państwa, w których będzie Chrystus królował. Jeżeli chcecie ratować świat trzeba przeprowadzić Intronizację Najświętszego Serca Jezusowego we wszystkich państwach i narodach na całym świecie. Tu i jedynie tu jest ratunek. Które państwa i narody jej nie przyjmą i nie poddadzą się pod panowanie słodkiej miłości Jezusowej zginą bezpowrotnie z powierzchni ziemi i już nigdy nie powstaną." W przesłaniu Rozalii należy zauważyć różnicę między Intronizacją Najświętszego Serca, a Intronizacją Chrystusa Króla. Ten akt, którego domagał się przez Rozalię Pan Jezus dotyczy uznania całej Jego Osoby, a nie tylko jednego przymiotu, czyli nie tylko Jego Serca. W Polsce aktu intronizacji dokonywano już trzykrotnie. Najpierw w 1920 r. dokonał go prymas Polski na Jasnej Górze kard. Edmund Dalbor. A rok później w Krakowie w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa z udziałem całego Episkopatu Polski. Trzeci raz uznania Jezusa Królem Polski dokonał Prymas Tysiąclecia, arcybiskup Stefan Wyszyński w 1951r. W międzyczasie powstało w Polsce wiele wspólnot, pragnących uroczystej Intronizacji Jezusa za Króla Polski. Tego aktu już dokonało wiele miast, miejscowości i parafii w Polsce wraz z władzami świeckimi i duchownymi. Przykładem jest Kraków, Lublin, Warszawa, Głogów, który przyjął Intronizację Chrystusa Króla. Miasto Świebodzin dokonało aktu Intronizacji Chrystusa Króla w 2000r. i pragnąc upamiętnić to wydarzenie wybudowano posąg Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, który jest najwyższym z tego typu pomników na świecie (ma 36 m wysokości i waży 440 ton). Od wieków Kościół zmierza do tego, aby nadeszło Królestwo Boże i dokonało się zbawienie całego rodzaju ludzkiego. Intronizacja Chrystusa Króla jest uprzywilejowaną drogą i wielkim darem na nasze czasy. Zachęceni do podejmowania tego dzieła włączmy się w to czynnie wszyscy, którzy jesteśmy świadomi naszego powołania, wyrastającego z sakramentu chrztu i bierzmowania. --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Teologiczne uzasadnienie Aktu Przyjęcie panowania Jezusa, uznanie Go swym Panem, ma znaczenie zbawcze. Jest pragnieniem serc Polaków rozumiejących, że od największych zagrożeń doczesnych nieskończenie groźniejsza jest utrata zbawienia. Współcześnie zagraża ona coraz większej liczbie ludzi na skutek odrzucenia prawdy – na skutek odrzucenia Chrystusa, który jest Prawdą i na skutek odrzucenia Jego prawa miłości. Stąd pragnienie, aby powszechnej w świecie detronizacji Chrystusa Polska przeciwstawiła Jego intronizację. Przyjęcie panowania Jezusa Chrystusa ma być z założenia aktem wiary narodu. Celem tego aktu nie jest zapewnienie doczesnej władzy czy dostatku, ale poddanie osobistego, rodzinnego i narodowego życia Chrystusowi i życie według praw Bożych. Akt ten powinien wpłynąć na rzeczywistość doczesną, ale nie może stanowić nadużycia Najświętszego Imienia Jezusa do osiągania celów doczesnych. Jest wyrazem posłuszeństwa Bogu, czyli odpowiedzią człowieczej miłości na Miłość Bożą, jest też aktem sprawiedliwości, czyli oddaniem Bogu tego, co Jemu należne.